Mamo, Tato, dziękuję!

Pierwsi na wernisażu pojawili się oczywiście jak zawsze niezawodni: Mama i Tata! Po jakimś czasie przyszło jeszcze kilka osób. Przechadzali się w galerii wzdłuż białych ścian i oglądali utrwalone na papierze chwile, niezwykłe w swojej ulotności lub banalności. Dzieci co chwilkę skubały ciastka i słodycze z przykrytego białym obrusem stołu, a ja modliłam się, żeby żaden wysłużony sznurek trzymający ramki nagle nie puścił i nie zwalił (...)